beestjes, beestjes
Door: NatuurlijkSamenDoen
Blijf op de hoogte en volg Monique
24 Oktober 2018 | Maleisië, Sandakan
Lieve lezers,
Vrijdag 19 oktober ’s avonds heerlijk de marktjes aan de haven in Semporna doorgelopen.
Eigenlijk alleen groente, fruit en vis! Mooi om te zien allemaal. Ook wat winkeltjes en supermarkten in gegaan, dat doen we ook graag, gewoon om te zien wat andere culturen zo verkopen. Maar je ziet toch wel veel hetzelfde als in Europa. De prijzen liggen uiteraard stukken (!) lager. Het is dat wij niet kooplustig zijn, maar ik kan me voorstellen dat je in sommige winkels best eens even zou willen shoppen. Bijvoorbeeld kleding en schoenen.
Zoals we dat in Nederland ook graag doen, is een bakje koffie ergens drinken, en dat kan hier zeker ook! Vele gelegenheden, hele andere sferen. Soort van ontmoetingsplaatsen, soms in kleine gebouwtjes, soms gewoon onder een zeiltje, met een paar picknick banken.
Je moet dan niet schrikken van ratten of veel afval her en der, maar dat hoort er toch echt bij hier.
Lauran en ik schieten dan altijd in een soort van observatiemodus en observeren de mensen hoe zij met elkaar omgaan en hoe zij met hun werk bezig zijn, of juist gewoon in een stoel zitten of op de grond. Het is er gewoon allemaal.
We hebben weer heerlijk gegeten en een leuk tentje gevonden. Beetje gemoderniseerd zag het er uit en het werd gerund door alleen maar vrouwen.
Altijd weer even spannend voor ons, omdat we altijd vegetarisch vragen en dan maar weer afwachten wat de pot schaft. Maar tot op heden, meer dan prima!! Vooral in de tentjes met de zeilen boven je hoofd! Echt! Alles wordt vers klaargemaakt, met een wok op een brandertje.
Zaterdag 20 oktober op zoek gegaan naar een busstation. Bij wat navraag en onderhandelen zaten we 3 uurtjes later in de bus naar Kota Kinabatangan. We hadden gevraagd of ze ons daar aan de rivier wilden afzetten bij DE brug aan de Kota Kinabatangan rivier.
We hadden inmiddels contact gezocht met een stichting voor vrijwilligerswerk en zouden daar ergens iemand treffen.
We werden afgezet en voelden ons even in de middle of nowhere beland.
We zijn maar gaan lopen en uiteindelijk kwamen we uit bij een klein dorpje onder de brug.
Het was inmiddels al donker, dus moesten even goed kijken hoe of wat. We zagen een jongeman net even naar buiten komen en vroegen hem of hij degene kenden die wij zochten. En gelukkig, we zaten op de goede weg. Nog een stukje lopen en dan zouden we degene wel zien. In het donker zagen we twee mensen vriendelijk op ons afkomen en vroegen onze naam. We waren op het goede adres.
Eén van hen was de dochter van de mensen waar we die nacht zouden slapen. Dus bij de mensen thuis. We moesten nog een klein stukje lopen en bij het houten huis (ook op palen gebouwd, zijn ze allemaal overigens daar, vanwege de rivier (van 500 km lang) die er langs loopt en met hevige buien wel eens heel hoog kan komen te staan), moesten we onze schoenen uit doen en werden hartelijk onthaald door de familie. Ach wat is dat toch leuk zeg, zo bij mensen thuis te mogen zijn.
Ons kamertje liet dochterlief zien ( twee fleurig opgedekte bedden met de klamboe er boven, schattig!) en waar we later met de ouders zouden eten.
Even wat gekletst en daarna gingen Lauran en ik even douchen. Best bijzonder om bij de mensen thuis te mogen douchen. Je bevindt je in een soort van schuurtje, waar provisorisch een sproeiertje hangt en een grote bak met water met een schep-kan erin. Warm water is er dan niet, maar dat is helemaal oké! Je frist er lekker van op!
Alles is gewoon allemaal open en dat kan natuurlijk ook met deze tropische temperaturen hier.
Dus je bent als het ware buiten en toch binnen. De kippen, poezen en vele andere diertjes lopen overal.
4 dochters en 1 zoon liepen heen en weer en vertelden ieder zo haar/zijn verhaal.
Konden allemaal goed Engels, omdat ze opgegroeid zijn met vele bezoekers uit alle landen.
De oudste was 25, dan 23, 21, 17 én 5 jaar ( Zara heette de kleinste, en was een onverwacht cadeautje vertelden de ouders).
Voordat we aan tafel konden, moest er door de ouders eerst gebeden worden en dat werd in een soort van kapel naast onze slaapkamer gedaan. Een hard gezang van één mannelijk persoon klonk door onze ‘muren’ heen, die een heel gebed deed. Dat duurde ongeveer een half uur.
Toen ze klaar waren, konden wij eindelijk (!) gaan eten, want Lauran en ik hadden toch echt wel grote trek, hadden sinds vroeg ontbijt niets meer gegeten en het was inmiddels ook al 19.30 geworden. Er was heerlijk gekookt voor ons! En heerlijk met de mensen gezellig die avond zitten kletsen, zo leuk heejjj om een kijkje te mogen nemen in hun leven en in hun huis.
De kinderen kwamen één voor één ook even een praatje maken!
Enfin na een bijzonder avond zijn we naar bed gegaan en hebben tot 04.40 redelijk geslapen en dan lig je stijf in bed, want precies die tijd, wordt er flink op de microfoon getikt of deze het doet en tralalalala, daar gaat het hele gebed weer van voor af aan. Wat een feest als je naar naast ligt (niet dus!). Na een half uur houdt dat op, maar ja de mensen daar in het piepkleine dorp (ongeveer 100 mensen, allemaal familie van elkaar) zijn wakker en gaan hun dag al beginnen! Groot kabaal is het niet, maar je hoort toch beweging.
Om 8.00 stond er voor ons ontbijt klaar, een warme maaltijd, dat is hier overal heel gewoon.
Lauran en ik vinden dat prima! Een goede energiestart van de dag!!
We werden hierna meegenomen naar de palmplantage die achter ons was. Deze man had ongeveer 9 hectare aan palmbomen staan en had de nodige mannen die de vruchten uit de hoge palmbomen haalden en vervolgens op grote pick-up auto’s tilden. Iedere vruchtbal, weegt ongeveer 50 kilogram, dus zwaar werk!! Eén van die mannen liet zien hoe hij dat deed! Heeft daar uiteraard zijn technieken voor! Bewonderingwaardig hoor!
We namen afscheid van het gezin, want we werden naar het kantoor gebracht van het vrijwilligers werk, wat we uiteindelijk wilden gaan doen. We moesten een kwartiertje wachten, tot de grote baas ons zou te woord zou staan, maar dat kwartiertje werd een dik uur.
We werden opgehaald en meegenomen naar zijn kantoor. Een heel gesprek volgde, met name over hoe zij probeerden een deel van jungle in dát gebied te redden. Allerlei mooie en niet mooie verhalen vertelden hij, hoe alles in zijn werk ging en hoe alles werkt in de natuur.
Met volle aandacht, zaten Lauran en ik te luisteren. Wat heeft de natuur te lijden zeg!!!!
En JA, allemaal voor geld!!!! Lauran en ik kunnen hier oprecht heel verdrietig van worden!!!
Zoveel planten, bomen én dieren sterven helemaal uit!
De apen kunnen bijna niet meer overleven hier en zoveel andere dieren ook niet meer, nogmaals allemaal voor het geld!!
Na dit boeiende gesprek, werden we in een bootje de jungle in gebracht. Maar dan écht er midden in. Er werd ons verteld dat we de dag erna, meegenomen zouden worden om de wildgroei van planten in het grote meer, wat midden in de jungle ligt, te gaan helpen kappen.
Inmiddels hadden Lauran en ik ook de onrust gevoeld van een aantal mensen die daar werkten, omdat er schijnbaar vrij onverwacht een grote groep met jongeren óók zouden komen diezelfde dag.
Lauran en ik werden steeds in de wacht gezet en op zich is dat niet heel erg, maar in die tropische hitte is duidelijkheid soms best even fijn. Er was ook nog geen eten en drinken op dat moment en onze slaapplaats die ze ons hadden aangewezen, was in een open schuur op zolder op de grond.
Alles was open en je lag dus als het ware buiten. Ik werd hier niet helemaal blij van, moet ik eerlijk bekennen. Ik vind avontuur heel leuk, maar soms kan het dan toch voor mij iets te avontuurlijk worden.
Maar goed, op dat moment accepteerden we het toch. Na een uur kwamen ze weer naar ons toe om te vragen of we ergens anders konden gaan liggen. Al onze spullen weer gepakt en, zoldertrappen af en weer lopen naar een andere plek. Pffff, wat een gesjouw in die hete jungle.
De hitte, maar ook de extreem hoge vochtigheidsgraad werken hierbij dan ook niet mee uiteraard!
We werden weer naar een zolder getransporteerd, maar nu mét bedjes, dus dát was enigszins een vooruitgang! En toch moet ik eerlijk zeggen, dat bij ons de stemming wat aan het zakken was.
Het was de onrust die wij voelden daar en dat is niet wat wij zoeken natuurlijk. Maar goed, toch maar even doorbijten (haha). Een jongeman kwam later naar ons toe en stelde voor met hem een korte wandeling te maken in de jungle. In deze jungle mag je niet alleen! Het leek ons wel wat.
We kleedden ons goed aan, vooral ik, want de ‘beesten’ moeten mij altijd hebben op de één of andere manier…Buiten mijn gezicht was alles bedekt! Dus we konden gaan!!
Tijdens de wandeling zag ik hoe de jongeman (gids) zich steeds ontdeed van allerlei beestjes op zijn lichaam. Toen ik vroeg wat dat allemaal waren, vertelde hij dat het geschenken van de jungle waren(!), de bloedzuigers!!!
NEEEEEEEEEEEEEEEEE, riep ik die vind ik écht niet fijn!!!!
Hij moest vreselijk lachen om mijn reactie, maar ik meende wat ik riep!
Hij vertelde dat ik goed aangekleed was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Mmmmmm, dat betwijfelde ik. Lauran liep achter mij en is in zulk soort situaties stukken rustiger. Ofschoon hij ook aangaf dit ook niet fijn te vinden. De gids liet zien waar die bloedzuigers zaten en die zitten dus verstopt onder de bladeren. Maar aangezien deze jungle vol met wildgroei is en je dus écht met een mes moet kappen om er doorheen te komen, ontwijk je de aanraking van die bladeren niet.
En uiteraard zag ik ineens op mijn broek een aantal van die ‘jongens’ kruipen. Niet grappig!!
Ik gilde het uit en de gids maar lachen. Ik begrijp hem ook wel, hij is niet anders gewend!
Maar goed zowel Lauran en ik worstelden ons door de jungle heen, want worstelen is het dus echt hoor…wel in zo een jungle! Die nog ongeroerd is en géén paden zijn. BRRRRRR…
Wel bijzonder natuurlijk om hier te lopen, want hier komt nagenoeg geen toerisme, alleen de vrijwilligers en studenten die bepaalde projecten doen.
Eerlijk gezegd heb ik niet veel gezien en niet echt kunnen genieten, want ik was alleen maar bezig bloedzuigers van me af te slaan. BRRRRRR…
Gelijk erachteraan gingen we met een boot de rivier op. Het was inmiddels al schemer geworden en dat is dan best bijzonder. Mooi om vanuit die rivier de jungle op een afstand te zien, voornamelijk IK vond dat héél mooi!!HIHI, voelde namelijk iets veiliger….tralalalala. We hebben wat apen gespot en dat is altijd weer even leuk!!!
Toen we terugkwamen, zijn Lauran en ik eerst gaan douchen, nou ja douchen??? Dat was gewoon een ton met koud water en een pannetje erin. Niets mis mee hoor, want dat hadden we al vaker mogen ervaren.
Twee bloedzuigers waren dus onder mijn kleding gekomen en hadden eens lekker zitten slurpen daar….dat bloed echt best flink door…maar goed…na nog wat gilletjes van mijn kant, had Lauran mij helemaal gecontroleerd en was ik tot dusver bloedzuigervrij!
Lauran had er ook een stel, maar die hadden zich niet in zijn huid gezogen, maar uiteraard ook niet prettig!
We konden gaan eten, dat was goed verzorgd. Ze hadden daar een provisorische keuken gemaakt en lekker gekookt.
We aten met de groep mee en leerden ook een frans stel kennen. Gezellig die avond braaf (!) aan tafel blijven zitten om wat te kletsen.
We hadden inmiddels begrepen dat we de volgende dag waarschijnlijk weer ergens anders zouden moeten gaan slapen en er waren nog een aantal niet zo handige dingen.
Eerlijk gezegd, zagen Lauran en ik het vrijwilligerswerk niet meer zo zitten. Er was veel onrust en onduidelijkheid en dat zoeken we nu niet echt op vakantie. We besloten aan te geven er van af te zien en weer ons eigen plan te gaan trekken.
Maar goed, die nacht zouden we uiteraard nog wel daar slapen. Nou ja??? Slapen????
Lauran en ik lagen apart in een bedje met een klamboe eroverheen. We lagen beide aangekleed in bed om het ongedierte wat er vloog niet op onze huid te krijgen, ondanks de klamboe, die uiteraard vol met gaten zat! Enfin, we deden bijna geen oog dicht…we hoorden van alles op het dak lopen.
En beneden ons liep er ook een beest, die van alles aan het zoeken was blijkbaar, want van alles viel er op de grond.
“Lauran???? Wat is dat????”….”Dat weet ik ook niet zei Lauran. Mmmm, mijn oren bleven gespitst.
Potje donker was het, dus je kon niets zien!!
Lauran moest naar de wc, dus besloot heldhaftig eens polshoogte te gaan nemen.
De gidsen, die bij ons beneden lagen, die snurkten luidruchtig verder!!!PFFFF
Ik was blij dat Lauran weer terug was, want hij moest natuurlijk toch even een stukje lopen, wel met een koplamp op natuurlijk. Ik moest eigenlijk ook, maar ik besloot spontaan aan een soort van blaastraining te gaan doen!!
Die nacht zal ik NOOIT meer vergeten en heeft de jungle voor mij ook een kleine keerzijde gekregen, ondanks zijn geweldige natuur en dieren!!!
’s Morgens na het ontbijt zijn we teruggevaren naar het kantoor van vrijwilligerswerk en daar stond een busje klaar om ons naar een ander dorp te brengen.
Tot de volgende trip!
Liefs,
Lauran en Monique
Vrijdag 19 oktober ’s avonds heerlijk de marktjes aan de haven in Semporna doorgelopen.
Eigenlijk alleen groente, fruit en vis! Mooi om te zien allemaal. Ook wat winkeltjes en supermarkten in gegaan, dat doen we ook graag, gewoon om te zien wat andere culturen zo verkopen. Maar je ziet toch wel veel hetzelfde als in Europa. De prijzen liggen uiteraard stukken (!) lager. Het is dat wij niet kooplustig zijn, maar ik kan me voorstellen dat je in sommige winkels best eens even zou willen shoppen. Bijvoorbeeld kleding en schoenen.
Zoals we dat in Nederland ook graag doen, is een bakje koffie ergens drinken, en dat kan hier zeker ook! Vele gelegenheden, hele andere sferen. Soort van ontmoetingsplaatsen, soms in kleine gebouwtjes, soms gewoon onder een zeiltje, met een paar picknick banken.
Je moet dan niet schrikken van ratten of veel afval her en der, maar dat hoort er toch echt bij hier.
Lauran en ik schieten dan altijd in een soort van observatiemodus en observeren de mensen hoe zij met elkaar omgaan en hoe zij met hun werk bezig zijn, of juist gewoon in een stoel zitten of op de grond. Het is er gewoon allemaal.
We hebben weer heerlijk gegeten en een leuk tentje gevonden. Beetje gemoderniseerd zag het er uit en het werd gerund door alleen maar vrouwen.
Altijd weer even spannend voor ons, omdat we altijd vegetarisch vragen en dan maar weer afwachten wat de pot schaft. Maar tot op heden, meer dan prima!! Vooral in de tentjes met de zeilen boven je hoofd! Echt! Alles wordt vers klaargemaakt, met een wok op een brandertje.
Zaterdag 20 oktober op zoek gegaan naar een busstation. Bij wat navraag en onderhandelen zaten we 3 uurtjes later in de bus naar Kota Kinabatangan. We hadden gevraagd of ze ons daar aan de rivier wilden afzetten bij DE brug aan de Kota Kinabatangan rivier.
We hadden inmiddels contact gezocht met een stichting voor vrijwilligerswerk en zouden daar ergens iemand treffen.
We werden afgezet en voelden ons even in de middle of nowhere beland.
We zijn maar gaan lopen en uiteindelijk kwamen we uit bij een klein dorpje onder de brug.
Het was inmiddels al donker, dus moesten even goed kijken hoe of wat. We zagen een jongeman net even naar buiten komen en vroegen hem of hij degene kenden die wij zochten. En gelukkig, we zaten op de goede weg. Nog een stukje lopen en dan zouden we degene wel zien. In het donker zagen we twee mensen vriendelijk op ons afkomen en vroegen onze naam. We waren op het goede adres.
Eén van hen was de dochter van de mensen waar we die nacht zouden slapen. Dus bij de mensen thuis. We moesten nog een klein stukje lopen en bij het houten huis (ook op palen gebouwd, zijn ze allemaal overigens daar, vanwege de rivier (van 500 km lang) die er langs loopt en met hevige buien wel eens heel hoog kan komen te staan), moesten we onze schoenen uit doen en werden hartelijk onthaald door de familie. Ach wat is dat toch leuk zeg, zo bij mensen thuis te mogen zijn.
Ons kamertje liet dochterlief zien ( twee fleurig opgedekte bedden met de klamboe er boven, schattig!) en waar we later met de ouders zouden eten.
Even wat gekletst en daarna gingen Lauran en ik even douchen. Best bijzonder om bij de mensen thuis te mogen douchen. Je bevindt je in een soort van schuurtje, waar provisorisch een sproeiertje hangt en een grote bak met water met een schep-kan erin. Warm water is er dan niet, maar dat is helemaal oké! Je frist er lekker van op!
Alles is gewoon allemaal open en dat kan natuurlijk ook met deze tropische temperaturen hier.
Dus je bent als het ware buiten en toch binnen. De kippen, poezen en vele andere diertjes lopen overal.
4 dochters en 1 zoon liepen heen en weer en vertelden ieder zo haar/zijn verhaal.
Konden allemaal goed Engels, omdat ze opgegroeid zijn met vele bezoekers uit alle landen.
De oudste was 25, dan 23, 21, 17 én 5 jaar ( Zara heette de kleinste, en was een onverwacht cadeautje vertelden de ouders).
Voordat we aan tafel konden, moest er door de ouders eerst gebeden worden en dat werd in een soort van kapel naast onze slaapkamer gedaan. Een hard gezang van één mannelijk persoon klonk door onze ‘muren’ heen, die een heel gebed deed. Dat duurde ongeveer een half uur.
Toen ze klaar waren, konden wij eindelijk (!) gaan eten, want Lauran en ik hadden toch echt wel grote trek, hadden sinds vroeg ontbijt niets meer gegeten en het was inmiddels ook al 19.30 geworden. Er was heerlijk gekookt voor ons! En heerlijk met de mensen gezellig die avond zitten kletsen, zo leuk heejjj om een kijkje te mogen nemen in hun leven en in hun huis.
De kinderen kwamen één voor één ook even een praatje maken!
Enfin na een bijzonder avond zijn we naar bed gegaan en hebben tot 04.40 redelijk geslapen en dan lig je stijf in bed, want precies die tijd, wordt er flink op de microfoon getikt of deze het doet en tralalalala, daar gaat het hele gebed weer van voor af aan. Wat een feest als je naar naast ligt (niet dus!). Na een half uur houdt dat op, maar ja de mensen daar in het piepkleine dorp (ongeveer 100 mensen, allemaal familie van elkaar) zijn wakker en gaan hun dag al beginnen! Groot kabaal is het niet, maar je hoort toch beweging.
Om 8.00 stond er voor ons ontbijt klaar, een warme maaltijd, dat is hier overal heel gewoon.
Lauran en ik vinden dat prima! Een goede energiestart van de dag!!
We werden hierna meegenomen naar de palmplantage die achter ons was. Deze man had ongeveer 9 hectare aan palmbomen staan en had de nodige mannen die de vruchten uit de hoge palmbomen haalden en vervolgens op grote pick-up auto’s tilden. Iedere vruchtbal, weegt ongeveer 50 kilogram, dus zwaar werk!! Eén van die mannen liet zien hoe hij dat deed! Heeft daar uiteraard zijn technieken voor! Bewonderingwaardig hoor!
We namen afscheid van het gezin, want we werden naar het kantoor gebracht van het vrijwilligers werk, wat we uiteindelijk wilden gaan doen. We moesten een kwartiertje wachten, tot de grote baas ons zou te woord zou staan, maar dat kwartiertje werd een dik uur.
We werden opgehaald en meegenomen naar zijn kantoor. Een heel gesprek volgde, met name over hoe zij probeerden een deel van jungle in dát gebied te redden. Allerlei mooie en niet mooie verhalen vertelden hij, hoe alles in zijn werk ging en hoe alles werkt in de natuur.
Met volle aandacht, zaten Lauran en ik te luisteren. Wat heeft de natuur te lijden zeg!!!!
En JA, allemaal voor geld!!!! Lauran en ik kunnen hier oprecht heel verdrietig van worden!!!
Zoveel planten, bomen én dieren sterven helemaal uit!
De apen kunnen bijna niet meer overleven hier en zoveel andere dieren ook niet meer, nogmaals allemaal voor het geld!!
Na dit boeiende gesprek, werden we in een bootje de jungle in gebracht. Maar dan écht er midden in. Er werd ons verteld dat we de dag erna, meegenomen zouden worden om de wildgroei van planten in het grote meer, wat midden in de jungle ligt, te gaan helpen kappen.
Inmiddels hadden Lauran en ik ook de onrust gevoeld van een aantal mensen die daar werkten, omdat er schijnbaar vrij onverwacht een grote groep met jongeren óók zouden komen diezelfde dag.
Lauran en ik werden steeds in de wacht gezet en op zich is dat niet heel erg, maar in die tropische hitte is duidelijkheid soms best even fijn. Er was ook nog geen eten en drinken op dat moment en onze slaapplaats die ze ons hadden aangewezen, was in een open schuur op zolder op de grond.
Alles was open en je lag dus als het ware buiten. Ik werd hier niet helemaal blij van, moet ik eerlijk bekennen. Ik vind avontuur heel leuk, maar soms kan het dan toch voor mij iets te avontuurlijk worden.
Maar goed, op dat moment accepteerden we het toch. Na een uur kwamen ze weer naar ons toe om te vragen of we ergens anders konden gaan liggen. Al onze spullen weer gepakt en, zoldertrappen af en weer lopen naar een andere plek. Pffff, wat een gesjouw in die hete jungle.
De hitte, maar ook de extreem hoge vochtigheidsgraad werken hierbij dan ook niet mee uiteraard!
We werden weer naar een zolder getransporteerd, maar nu mét bedjes, dus dát was enigszins een vooruitgang! En toch moet ik eerlijk zeggen, dat bij ons de stemming wat aan het zakken was.
Het was de onrust die wij voelden daar en dat is niet wat wij zoeken natuurlijk. Maar goed, toch maar even doorbijten (haha). Een jongeman kwam later naar ons toe en stelde voor met hem een korte wandeling te maken in de jungle. In deze jungle mag je niet alleen! Het leek ons wel wat.
We kleedden ons goed aan, vooral ik, want de ‘beesten’ moeten mij altijd hebben op de één of andere manier…Buiten mijn gezicht was alles bedekt! Dus we konden gaan!!
Tijdens de wandeling zag ik hoe de jongeman (gids) zich steeds ontdeed van allerlei beestjes op zijn lichaam. Toen ik vroeg wat dat allemaal waren, vertelde hij dat het geschenken van de jungle waren(!), de bloedzuigers!!!
NEEEEEEEEEEEEEEEEE, riep ik die vind ik écht niet fijn!!!!
Hij moest vreselijk lachen om mijn reactie, maar ik meende wat ik riep!
Hij vertelde dat ik goed aangekleed was en dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Mmmmmm, dat betwijfelde ik. Lauran liep achter mij en is in zulk soort situaties stukken rustiger. Ofschoon hij ook aangaf dit ook niet fijn te vinden. De gids liet zien waar die bloedzuigers zaten en die zitten dus verstopt onder de bladeren. Maar aangezien deze jungle vol met wildgroei is en je dus écht met een mes moet kappen om er doorheen te komen, ontwijk je de aanraking van die bladeren niet.
En uiteraard zag ik ineens op mijn broek een aantal van die ‘jongens’ kruipen. Niet grappig!!
Ik gilde het uit en de gids maar lachen. Ik begrijp hem ook wel, hij is niet anders gewend!
Maar goed zowel Lauran en ik worstelden ons door de jungle heen, want worstelen is het dus echt hoor…wel in zo een jungle! Die nog ongeroerd is en géén paden zijn. BRRRRRR…
Wel bijzonder natuurlijk om hier te lopen, want hier komt nagenoeg geen toerisme, alleen de vrijwilligers en studenten die bepaalde projecten doen.
Eerlijk gezegd heb ik niet veel gezien en niet echt kunnen genieten, want ik was alleen maar bezig bloedzuigers van me af te slaan. BRRRRRR…
Gelijk erachteraan gingen we met een boot de rivier op. Het was inmiddels al schemer geworden en dat is dan best bijzonder. Mooi om vanuit die rivier de jungle op een afstand te zien, voornamelijk IK vond dat héél mooi!!HIHI, voelde namelijk iets veiliger….tralalalala. We hebben wat apen gespot en dat is altijd weer even leuk!!!
Toen we terugkwamen, zijn Lauran en ik eerst gaan douchen, nou ja douchen??? Dat was gewoon een ton met koud water en een pannetje erin. Niets mis mee hoor, want dat hadden we al vaker mogen ervaren.
Twee bloedzuigers waren dus onder mijn kleding gekomen en hadden eens lekker zitten slurpen daar….dat bloed echt best flink door…maar goed…na nog wat gilletjes van mijn kant, had Lauran mij helemaal gecontroleerd en was ik tot dusver bloedzuigervrij!
Lauran had er ook een stel, maar die hadden zich niet in zijn huid gezogen, maar uiteraard ook niet prettig!
We konden gaan eten, dat was goed verzorgd. Ze hadden daar een provisorische keuken gemaakt en lekker gekookt.
We aten met de groep mee en leerden ook een frans stel kennen. Gezellig die avond braaf (!) aan tafel blijven zitten om wat te kletsen.
We hadden inmiddels begrepen dat we de volgende dag waarschijnlijk weer ergens anders zouden moeten gaan slapen en er waren nog een aantal niet zo handige dingen.
Eerlijk gezegd, zagen Lauran en ik het vrijwilligerswerk niet meer zo zitten. Er was veel onrust en onduidelijkheid en dat zoeken we nu niet echt op vakantie. We besloten aan te geven er van af te zien en weer ons eigen plan te gaan trekken.
Maar goed, die nacht zouden we uiteraard nog wel daar slapen. Nou ja??? Slapen????
Lauran en ik lagen apart in een bedje met een klamboe eroverheen. We lagen beide aangekleed in bed om het ongedierte wat er vloog niet op onze huid te krijgen, ondanks de klamboe, die uiteraard vol met gaten zat! Enfin, we deden bijna geen oog dicht…we hoorden van alles op het dak lopen.
En beneden ons liep er ook een beest, die van alles aan het zoeken was blijkbaar, want van alles viel er op de grond.
“Lauran???? Wat is dat????”….”Dat weet ik ook niet zei Lauran. Mmmm, mijn oren bleven gespitst.
Potje donker was het, dus je kon niets zien!!
Lauran moest naar de wc, dus besloot heldhaftig eens polshoogte te gaan nemen.
De gidsen, die bij ons beneden lagen, die snurkten luidruchtig verder!!!PFFFF
Ik was blij dat Lauran weer terug was, want hij moest natuurlijk toch even een stukje lopen, wel met een koplamp op natuurlijk. Ik moest eigenlijk ook, maar ik besloot spontaan aan een soort van blaastraining te gaan doen!!
Die nacht zal ik NOOIT meer vergeten en heeft de jungle voor mij ook een kleine keerzijde gekregen, ondanks zijn geweldige natuur en dieren!!!
’s Morgens na het ontbijt zijn we teruggevaren naar het kantoor van vrijwilligerswerk en daar stond een busje klaar om ons naar een ander dorp te brengen.
Tot de volgende trip!
Liefs,
Lauran en Monique
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
